Dag47(20Aug): Khoy - Asiab Kharabeh

We vertrekken om 07:00 in semi-konvooi naar het politiekantoor in Khoy.

De nummerplaten worden ingeleverd en er wordt gecheckt op eventuele  uitstaande boetes. 

Na 1.5 hr zijn we klaar en kunnen we rijden. Een ieder rijdt zijn eigen route en tempo naar de wildcamp. 

We zijn in het bergachtige N-Iran en in het gebied wat vroeger Armeens was. We rijden richting Jolfa, waar we de 9e eeuwse Armeense St-Stephanos kerk (Unesco) bezoeken. Het ligt heel idyllisch, omringd door hoge rotsformaties.

Er zijn meerdere Armeense kerken in deze regio, maar dit is wel de mooiste. Het is wel bijzonder om kerken te zien  in het streng Islamitische Iran.

Onderweg worden we aangehouden door een miliaire post: uit nieuwsgierigheid, denken we.

In Jolfa doen we een lunchstop en daarna rijden we langs de rivier Aras, tevens de grens vormend met Azerbeidzjan, naar de wildcamp.

We hebben uitzicht op de Azerbeidzjaanse bergketen. 

Om 17:00 is er briefing ivm de grensformaliteiten morgen van Iran naar Armenie. De verwachting is dat de procedure een dag in beslag zal nemen.

Begin van de avond gaan we met een aantal koppels naar een waterval vlakbij de wildcamp. Heren in zwembroek en de vrouwen in volledige kleding incl. hoofddoek. We genieten van het koude bergwater. 

De aanwezige Iraniers, volwassenen en kinderen, kijken met verbazing toe en genieten van die rare, spontane Nederlanders die zomaar een koude douche nemen onder de waterval en gaan zitten in een koud poeletje. We zijn als kinderen, zo blij.

Het water is koud, maar met 35° is het heerlijk verkoelend. 

Eén Iranier wordt ook enthousiast en gaat met kleren aan onder de waterval staan. Jammer dat de Iraniers hebben moeten leren hun spontanteit en enthousiasme te onderdrukken om te genieten van iets wat essentieel is: water.

Onze laatste avond in Iran geeft ons een dubbel gevoel: Enerzijds opgelucht omdat we toe zijn aan een ander land met vrijheid. We ontdekken dat vrijheid essentieel is voor ons om gelukkig te kunnen zijn. Anderzijds bedroefd omdat we weten dat we hier niet meer zullen komen en dat we te doen hebben met de Iraniers die moeten leven in een land zonder vrijheden.